From December 8 – 11 we will participate in the Kriebels spectacle at Ahoy Rotterdam with a fully equipped photo studio. Visitors will be able to experience a real photo shoot. At this mobile photo studio there will also be an exhibit of photographs made in Moscow early November. This show entitled ‘The Russians Are Coming’ will be a premiere for The Netherlands. A larger series will be exhibited later in 2017.
Alles van waarde in mijn leven is voortgekomen uit een ongeluk of een misverstand. Geregeld seksueel misbruik tijdens een langdurig verblijf in een kliniek op mijn twaalfde jaar zorgde er voor dat ik een leven lang gefascineerd zou blijven door seksualiteit. Daardoor ben ik ongewild een seksuoloog van de koude grond geworden, maar ik heb er ook nog eens een prachtberoep aan overgehouden.
Ik kan het ieder slachtoffer van seksueel misbruik aanraden. Vergeet nu maar dat je ooit vijf sterren op het vlak van intimiteit gaat krijgen en ga achter een camera staan en fotografeer of film dat alles waar je eigenlijk zelf niet zo goed in bent. Je kunt beter indirect goede ervaringen hebben dan halfslachtige pogingen doen om zelf te excelleren in iets wat toch nooit meer echt perfect gaat lukken.
De rij zaligheden die voortgekomen zijn uit de vele misverstanden in mijn leven is te lang om hier weer te geven, maar in het kader van de recente reis naar Moskou is het belangrijk te vermelden dat een vriendin vijf jaar geleden de correspondentie deed voor mijn Erotisch Museum voor het Internet AMEA. Ze stuurde me een mailtje door met het verzoek of ik er even naar wou kijken voordat ze het bericht naar de prullenbak zou verwijzen.
Het bericht was inderdaad vreemd geformuleerd. Het Engels was cryptisch, maar we deden in die tijd zaken met de hele wereld en mijn inmiddels geoefende oog zag meteen dat dit geen onzinmailtje was. De exacte tekst heb ik niet paraat, dus ik parafraseer: Ik entrepreneur Rusland. Veel zaken. Wil museum erotische kunst starten. In Moskou. Adviseer!
Ondertekend door Alexander. De meeste berichten uit Moskou in die tijd waren SPAM of Money Schemes, maar ik besloot toch terug te schrijven en prompt kwam er een reactie van een assistente die in perfect Engels schreef. Een verzoek of ik een paar dagen naar Moskou wilde komen om mee te denken. Ik schreef een concept dat later zoek bleek te zijn geraakt en een datum werd vastgesteld.
Er was slechts één probleem. Ik zat al jaren, sinds het overlijden van mijn vader – wat een katholiek lang en gruwelijk proces was zonder morfine – met een zware paniekstoornis binnen. Ik durfde niet eens boodschappen te doen. Dat deden anderen voor me en als ik echt naar buiten moest voor het verlengen van een paspoort of wat dan ook, dan wist ik dat alleen een fles Wodka gecombineerd met een lading Lorazepam me in staat stelde mijn taken te volbrengen. Toch kon ik me niet permitteren deze klus te laten liggen.
Zo kwam het dat ik op een dag redelijk beneveld op weg ging naar Moskou. Daar ben ik blijven drinken om de voortdurend aanzwellende paniek de kop in te drukken. Niet zozeer omdat ik in Moskou was, maar vooral omdat ik zo vaak naar buiten moest. Het was gênant, want geen van de Russen om me heen dronk iets anders dan water of Starbucks koffie.
Desalniettemin werden het geen verloren dagen. Ik zag in het definitieve concept duidelijk elementen terug die ook in mijn zoekgeraakte concept voorkwamen, maar ja zo origineel is zo’n museumconcept nu ook weer niet, dus daar heb ik, ver van huis als ik was, maar niet al te moeilijk over gedaan. Gelukkig verkocht ik veel van mijn eigen fotografische werken en mijn verdere adviezen aangaande erotische kunst leken in goede aarde te vallen.
Inmiddels was ik door de stress van het onderhandelen via een tolk die beter Italiaans sprak dan Engels wel zekerheidshalve overgeschakeld op ‘under the counter’ wodka van een hoger promillage zodat ik uiteindelijk bij terugkeer half door een tolk ondersteund het vliegveld moest bereiken, terwijl Alexander heel galant achter me aanliep met mijn koffertje. Ze hebben daar in Rusland duidelijk wel wat over voor een oude, roestige provocateur. En bij Aeroflot accepteerden ze gelukkig nog dronken passagiers.
Inmiddels had ik een grote bewondering voor Alexander opgebouwd. Niet alleen was hij eens de eerste democratisch gekozen burgemeester van Archangelsk – een ambt waar hij door Poetin werd uitgewerkt toen Alexander hogere politieke ambities kreeg – maar hij was ook vooral een energieke, levenslustige man die zeker op dat moment alles vertegenwoordigde wat ik eigenlijk zelf zou willen zijn.
Op de BBC zag ik dat het museum ten prooi viel aan aanvallen met knuppels en zoutzuur door conservatieve knokploegen en met veel gedoe via Google Translate leerde ik uit Russische berichten op het web dat ik in een adem genoemd werd met Helmut Newton als fotograaf/provocateur. Dat streelde mijn ijdelheid wel. Die aanvallen waren ook geen grote schok voor mij want zowel in Nederland als in de Verenigde Staten heb ik meegemaakt dat mijn werk vernield werd door mensen die geloof en goede zeden vertegenwoordigden.
Na mijn terugkeer uit Moskou hoorde ik vrijwel niets meer van Alexander. Ik schreef dat toe aan het feit dat ik in Moskou zoveel gedronken had. Zo vergezocht was die gedachte nu ook weer niet.
Drie jaar later zat ik met Kerstmis bij mijn moeder en een stortvloed aan SMS’jes kwam binnen op mijn telefoon. Alexander. Geheel in de war. Hij had voor het eerst en waarschijnlijk voor het laatst Space Cake gegeten in een Amsterdamse coffeeshop. Zijn teksten waren warrig en hij had duidelijk hulp nodig, maar ik antwoordde als de verstoten minnaar. Drie jaar niets van je laten horen en nu dit, dacht ik voordat ik resoluut mijn telefoon uitschakelde.
De volgende dag had ik mij al over mijn irritatie heengezet. Ik liet hem de buurt zien, bracht met hem een bezoek aan alle gelegenheden op de Wallen waar een toerist zoal naartoe gaat en waar ik vaak zelf nog niet eens was geweest. Het werden twee gezellige dagen en toen hij weer op het vliegtuig stapte dacht ik met enige weemoed dat ik hem nooit meer terug zou zien.
Totdat bijna twee jaar later mijn telefoon begon te piepen. Zes nieuwe berichten van Alexander. In het Russisch.
(Wordt vervolgd)
Yellow Blue Bus. Spreek je die woorden heel snel achter elkaar uit (met een zwaar Russisch accent) dan lijkt het alsof je ‘Ik hou van je’ in het Russisch zegt. Yellow Blue Bus Russia, zeg ik dan nu even in gedachten. Dat mag eigenlijk alleen in gedachten, want na mijn vorige werkbezoek aan Moskou kreeg ik nogal wat kritiek van vrienden die het beleid van Poetin aangaande de mensenrechten en de LHBTQ-gemeenschap in het bijzonder niet op prijs konden stellen.
Liever zagen ze een geïsoleerd Rusland dat aan alle kanten wordt geboycot, hoe gevaarlijk dat ook moge zijn want Rusland is wel een enorm groot land met een aanzienlijk grotere militaire capaciteit dan wij in Europa hebben.
Hier op de Zeedijk kon je in bijna geen enkel café nog Wodka bestellen. Zelfs de van huis uit Amerikaanse Smirnoff was in de ban gegooid.
Ik snap het wel. Wij Nederlanders komen altijd graag op voor mensenrechten in andere landen. Misschien juist nog wel wat enthousiaster naarmate de rechten van veel groepen in onze eigen samenleving meer onder druk komen te staan.
Wat we met onze protesten indirect zeggen is dat elke Rus een kleine Poetin is, terwijl er genoeg mensen in Nederland zijn die niet graag als een kleine Rutte, Wilders, of Samsom gezien zouden willen worden.
Het treurige is dat men op die politici dan nog vaak zelf gestemd heeft ook. Dat kun je van de Russen niet echt zeggen.
Maar Poetin is een levensgevaarlijke dictator die zoveel steun heeft binnen zijn eigen land, zal de wakkere krantenlezer opperen. Dat klopt. Poetin heeft net zoveel steun in Rusland als Wilders in Nederland, of Trump in de USA. In die context kun je stellen dat hij de stem van het volk vertegenwoordigt.
Urenlang heb ik in de kou gestaan op de Arbat in Moskou met een videocamera terwijl een Russische interviewer mensen vroeg wat ze van Poetin dachten. De reacties waren net zo wisselend als wanneer ik op de Kalverstraat mensen had gevraagd wat ze zoal van Rutte dachten.
De cultuur is wel duidelijk anders in Rusland. Zo is literatuur een verplicht nummer op vrijwel elke school, ongeacht het niveau van de opleiding, en zo geduldig als wij zijn met voetbalhooligans, zo weinig geduld hebben ze daar met dezelfde groep mensen.
Ik maakte het mee op een metrostation. Een groep hooligans begon te zingen en moeilijk te doen. Drie bontmutsen schoten achter een pilaar vandaan, de grootste oproerkraaiers werden uit de groep gevist en het was weer rustig.
Dat soort machtsvertoon is nu eenmaal kenmerkend voor dictaturen zal de criticus stellen.
Hier aan de Nieuwmarkt maak ik een of twee keer in de maand mee dat de gemeente uitrukt met een waar leger van agenten die aan de kant gaan staan met hun armen over elkaar terwijl bierblikjes door de lucht vliegen, voorbijgangers in het gedrang komen en caissières van de Albert Heijn en Hema lastig gevallen worden. Het nut of doel van de aanwezigheid van al die blikken vol politie blijft obscuur, wel is duidelijk wie voor al die kosten op zal moeten draaien.
Dat is dan weer mooi aan een democratie. We delen de lasten geduldig en met een stoïcijnse onverschilligheid naar allen die diezelfde democratie ondermijnen.
Ik heb dan ook zoals kwade tongen beweren op geen enkele manier willen goedpraten dat de Gay Pride jaren geleden op slordige wijze uiteengeslagen werd door de oproerpolitie. Ik was er niet bij, maar ik geloof de Nederlandse kranten en tijdschriften blind op mijn ogen. Dat er in Rusland gesteld wordt dat het niet zo gewelddadig verliep staat haaks op het feit dat er sindsdien geen Gay Pride meer is geweest.
Voor de Nederlander is de gemiddelde Rus dus homofoob. Bleef het probleem maar zo beperkt tot een groep mensen met één enkele seksuele voorkeur. Het probleem is veel groter. Het is seksualiteit in algemene zin waar Russen nogal moeite mee hebben om over te praten of er uiting aan te geven. Dat conservatisme gaat terug naar de tijd van de USSR. Seksualiteit was niet bespreekbaar. Worker bees don’t fuck. Dat is nu eenmaal zo.
Bij de eerste openbare satellietverbinding die ooit gelegd werd tussen Moskou en New York kwam van Amerikaanse zijde de vraag hoe het zat met het seksleven in de Sovjet Unie. Een verontwaardigde Russische dame antwoordde zonder enige ironie: ‘Er is geen seks in de USSR!’
Wie dat begrijpt snapt opeens veel meer van Rusland. Voeg daar aan toe dat de door ons zo geliefde Gorbatsjov het land in een chaos van extreme vrijheden gooide waardoor elke armoedzaaier voor een handvol centen een staalfabriek kon opkopen en er alleen nog gehandeld kon worden in zwarte Amerikaanse dollars, dan begrijpt u wellicht ook het succes van Poetin. Hij zorgde voor het einde van de wachtrijen voor voedsel, herstelde de Roebel en maakte van de breed verspreide corruptie een gecontroleerde Staatsaangelegenheid die geen competitie duldde, iets waar de Russen al vertrouwd mee waren en ook heel goed mee overweg kunnen.
Waarom zou ik mij druk maken over politiek? Op Facebook hou ik mij verre van Zwarte Piet discussies en al het andere politiek getinte gekwaak. Waarom nu opeens de wereld volgens G.B.J. van der Kamp? Nou, juist vanwege seksualiteit. Het is het belangrijkste thema in mijn fotografische werk en ik wil indirect antwoord gegeven op een veel gestelde vraag.
Wat deed je daar nou precies in dat Rusland, Van der Kamp?
(wordt vervolgd)
Body paint photographed at KamaSutrA Festival Utrecht 2016. Artists: Studio Hesserzand.
My favorite Mimi’s Clips had got a new design and as you can see it is quite similar to my own blog design. That is of course because I used the same theme.
But that is not all. A large member section was added and for the time being it is only accessible for friends and people we do business with, since the clips itself are being sold at clips4sale.
Een ding wist ik zeker toen ik zo op mijn twintigste vakfotograaf werd en dat was dat ik nooit BDSM- of fetisjfotograaf wou worden. Dat had niets te maken met weerzin naar de thema’s. Eerder was het een poging tot zakelijk denken. Ik dacht met zekerheid te kunnen stellen dat een fotograaf die eenmaal in dat hokje was geplaatst nooit meer andere opdrachten zou krijgen. Misschien was dat ook wel zo in die tijd.
Hoe dan ook, ik heb gesparteld dat het een lieve lust was, maar ik loop nu toch al zo’n vijftien jaar rond met de denkbeeldige neonreclame boven mijn eigenwijze hoofd met daarop in koeienletters geschreven: Hans van der Kamp, Fetisj- en BDSM-fotograaf.
Daar ben ik ook trots op inmiddels. Ik vul dat met opzet zo in bij hele brave fotografiesites die naar mijn site kunnen linken en dan erger ik me soms toch een beetje aan dat ik in de categorie ‘fine art photography’ eindig. Misschien komt dat omdat ik vrijwel nooit een spel fotografeer en probeer alle kinky thema’s naar portretten te vertalen.
Maar niet getreurd, fine art photography en BDSM-fotografie hebben één ding met elkaar gemeen en dat is dat het zo’n beetje de beroerdste specialisaties in de fotografie zijn om je geld mee te verdienen. Tegelijkertijd ook de meest intrigerende. Geloof me, ik heb het in 40 jaar allemaal gedaan, van culinaire fotografie tot platte porno. Hoe ik mezelf desalniettemin staande weet te houden is soms zelfs voor mij een raadsel.
Toch sta ik elke dag wel op met dat heerlijke gevoel dat de dag zomaar iets betoverends kan leveren. In de vorm van extravagante rottigheid, waar ik soms erg van kan genieten, of in de vorm van een middag fotografie met een echtpaar uit de rubber scene dat me dan weer zo kan ontroeren dat ik er een avondje stil van ben. Laten we eerlijk zijn, we zijn geen van allen in deze wereld echt makkelijke mensen om mee om te gaan. Ook mag ik best ergens bovenaan dat lijstje van moeilijke mensen genoteerd worden. Maar oppervlakkig is vrijwel niemand in onze wereld.
Kom daar maar eens om in het brave bedrijfsleven.
Ook ben ik altijd weer op zoek naar die ene foto die ik waarschijnlijk nooit zal maken, maar het er naar zoeken is zo’n prachtige reis. Vandaar dat ik ook altijd op zoek ben naar nieuwe mensen om voor me te poseren en dat vind ik eerlijk gezegd wel een gruwelijk proces. Ik moet dan de veiligheid van de camerazoeker verlaten en tientallen vragen beantwoorden.
De meest gevreesde vraag is voor mij dan altijd: ‘Hoe moet ik me zo’n fotografiesessie bij u voorstellen?’ Dat is namelijk een onmogelijke vraag om oprecht te beantwoorden zonder met een dooddoener te komen als: ‘Het loopt zoals het loopt.’ Zo voelt het wel voor mij. Ik word doodmoe van mensen die denken dat je fotografie kunt vatten in lokaties, moodboards, visagie, of outfits. Ik wil de persoon die ik fotografeer een beetje leren kennen en dan pas weet ik wat voor foto’s ik wil maken.
Dat betekent dat mijn modellen geduldig moeten zijn, terwijl ik hen schijnbaar achteloos het hemd van het lijf vraag, talloze sigaretten rook voordat ik eindelijk aan de slag ga, maar dan komt er naar mijn idee ook fotografie uit die persoonlijk, uniek, herkenbaar en duurzaam is.
Eigenlijk klinkt dat alsof een fotosessie bij mij bijna even erg is als een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts. Toch dekt dat naar mijn gevoel de lading ook niet, al zullen sommige mensen die door mij gefotografeerd worden het wel zo ervaren. Vandaar dat ik bovenstaand filmpje heb gecompileerd uit stukjes video van smart phones en compact camera’s gemaakt door mijn partner, collega en trouwe assistente Eveline.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
While organizing a trip to Amsterdam for my old friend Alexander Donskoy who facilitated my first exhibit in Moscow, he unexpectedly asked me how much time I could free up for him. I hesitated, but he persisted and I answered two weeks, not knowing he was going to invite me to Moscow. It was a present for something I had done for him that I would have done for any of my friends. To be precise, I had no real clue what I could have done for him that was important enough to receive such a gift, so at first I refused.
During my previous visit to Moscow Alexander and his crew noticed that I smoked like Brezhnev and drank Vodka like Boris Yeltsin. Also my political ideas where a bit to the left of theirs. It must have been a funny sight, me drinking vodka and chain smoking, while they were all non-smokers and drinking water or Starbucks coffee. I was living up to the worst of Western prejudices against Russians, while they were perfect global citizens.
This must have been at the root of their decision to surprise me at the airport with a traditional Russian ceremony, a Soviet hat and a vintage Чайка Limousine – the kind that Soviet leaders used – waiting for me to escort me to Moscow’s Business Center. It turned out to be the best two weeks I had in a long, long time and of course I did a lot of photography there too, and I will be posting a selection of these works soon.
